Θα φυσήξει απόψε. Δεν γίνεται αλλιώς. Τα φύλλα θέλουν από καιρό να πέσουν. Το ίδιο και το μαγιάτικο στεφάνι που’χεις ακόμα στο μπαλκόνι σου. Το καπέλο του ξεχασμένου σκιάχτρου στους ρημαγμένους αγρούς. Οι υποσχέσεις σου για το προσεχές φθινόπωρο. Μια ενδεχόμενη νηνεμία θα’ταν καταστροφική για τους λάτρεις των κυμάτων. Και για μένα που έφτιαξα αλεξίπτωτο… Read More Έκπτωτες προσδοκίες

Σαν το Βιβλίο καμιά Φρεγάτα δεν υπάρχει Μακριά σε Χώρες να μας πάει Ούτε της Κούρσας Άλογα που ορθώνονται Σαν μια Σελίδα Ποίησης που ορμάει- Ταξίδι σαν κι αυτό και πένητες μπορούν να κάνουν Χωρίς Διοδίων βάρη- Πόσο το Άρμα είναι λιτό Ψυχή όταν κουβαλάει. (1873) Βλ. Emily Dickinson, Το ανεξάντλητα Σημαίνον. 91 Ποιήματα. Επιλογή,… Read More Ένα ποίημα για το βιβλίο

Δεν σου ταιριάζουν οι σκιές, που σημαδεύουν τις γωνιές κι ό,τι έχει παρακμάσει. Σήκω τα μάτια σου ψηλά, δώσε στο βλέμμα σου φτερά στ’ ανώτερα να φτάσει. Όπου σε βγάλει η καρδιά, σ’ όποιο λιμάνι κι αγκαλιά, άραξε κι αναπαύσου. Μια χαραμάδα σαν θα δεις, τράβα εκεί για να βρεθείς σιμά στα όνειρά σου. Ζαχαρούλα… Read More Μια χαραμάδα

Των αστεριών έσκιζαν τη σιωπή μιαν άλλη γυρεύοντας πατρίδα Ήταν η τελευταία τους ελπίδα για ό,τι έχαναν σ’ εκείνη τη ζωή Και τα όπλα έστρεψαν στους ουρανούς εχθρούς αόρατους για να χτυπήσουν Πίσω τους δεν είχαν τίποτα ν’ αφήσουν ερείπια μόνο και ψεύτες αρχηγούς Χρήστος Κεραμίδης, από την ποιητική συλλογή “Τελευταία υπόσχεση”, Τιμήθηκε από τη… Read More Αόρατοι Στόχοι

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις. Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι, αν σου μιλήσει μια λέξη μου σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι – Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα… Read More Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις