«Tήν κάθοδο του νού τό εύρος της καρδιάς τήν υπερουράνια ειρήνη τά θερμά δάκρυα ευχαριστίας και δοξολογίας γιά την μόνωση κι ανεύρεση τού άγνωστου εαυτού σου. Μόνος με μόνο τον Θεό τά γλυκά μεσάνυχτα δίχως λόγια δίχως φιλίες δίχως στηρίγματα αιωρούμενος δορυφορούμενος από δάκρυα». μοναχός Μωυσής αγιορείτης, Αθωνικά ποιήματα, Αρμός 1995

«Καθώς ευρύνεται η καρδιά καί ταπεινώνεται η σκέψη κι αρχίζει να διακονεί την πρώτη έρχεται μια μεγάλη χαρά. Την υποψιάζομαι είναι ένα μυστήριο καί σιωπώ άφοβα απορώ κι εξίσταμαι δακρύω ο ανεπαρκής ειρηνεύω». μοναχός Μωυσής αγιορείτης, Αθωνικά ποιήματα, Αρμός 1995

«Θέλω να μεταφράσω τη σιωπή καί γράφω στίχους στους τοίχους στά καλντερίμια και στα δένδρα νά διαβαίνουν οι προσκυνητές ν’ αναπαύονται, να κατηχούνται δίχως να διακρίνουν τον κατηχητή». μοναχός Μωυσής αγιορείτης, Αθωνικά ποιήματα, Αρμός 1995

Οι μεγαλύτερες καταστροφές πάντοτε έγιναν απ’ αυτούς που νόμιζαν πως κάνουν το καλό που μιλούσαν δίχως να τους έχει μιλήσει πριν ο Χριστός να μην τους έχει πει ούτε μια λέξη αυτοί τιμώρησαν τον Χριστό που δεν τους μίλησε κι έκαμαν τους ανθρώπους τόσο φτωχούς με τα συχνά νομοθετήματα και τις απαγορεύσεις κουράστηκαν και κούρασαν… Read More Η αγιότητα