Μειονότητες-ορισμός-ιστορική αναδρομή-διεθνή κείμενα
Στόχος του παρόντος κειμένου είναι μια πρώτη προσέγγιση στο ζήτημα των μειονοτήτων. Στο πρώτο μέρος, επιχειρείται μια προσπάθεια εννοιολόγησης του περιεχομένου της μειονότητας. Στο δεύτερο μέρος, πραγματοποιείται μια σύντομη ιστορική διαδρομή αναφορικά με την εμφάνιση των μειονοτήτων στην Ευρώπη, ενώ το τρίτο μέρος επικεντρώνει σε αναφορές διεθνών κειμένων για τα μειονοτικά δικαιώματα.
Πρόσβαση στο διαδίκτυο και αποκλεισμός
Η έλλειψη πρόσβασης στο διαδίκτυο και την πληροφορία γίνεται συχνά αντιληπτή ως μία μορφή κοινωνικού αποκλεισμού η οποία ενδυναμώνει ή βαθαίνει τις κοινωνικές ανισότητες που αναπαράγονται ήδη στα διάφορα πεδία της ατομικής και συλλογικής ζωής. Ο αποκλεισμός από τα δίκτυα συνδέεται με τον περιορισμό της συμμετοχής των ατόμων, ομάδων ή κρατών σε πλεονεκτήματα που προσφέρει η χρήση των νέων τεχνολογιών. Παρόλα αυτά, η πρόσβαση per se δεν είναι αυτόματη ούτε παρέχει τα ίδια πλεονεκτήματα σε όλες τις πληθυσμιακές ομάδες που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο.
Ποιο και Που Το Αρχέτυπο!
Κάθισε κατάκοπος μετά το μεγάλο Ταξίδι στον Κόσμο, μέσα στον ίσκιο του βράχου φωνάζοντάς μου..
Έλα να σου δείξω το θαύμα.. Έλα να ταξιδέψεις μες στους ίσκιους της ζωής! Θυμάσαι τότε, που πρωτοξεκίνησες μέσα από σαθρές ρίζες, βογγητά γέννας, αίμα, ιδρώτα και χώμα, ουδόλως άλλαξες, αλλάξαμε! Μορφές πολύπλοκες, που πάνω και μέσα τους σμιλεύουν ο χώρος κι ο χρόνος τις μορφές μας!
Μια χούφτα χώμα, αστρόσκονη, μέγα κενό και μια λαθεμένη ελλιπής ανθρώπινη αίσθηση, μάς κάνουν αυτό, που νομίζουμε ότι είμαστε! Είμαστε..; Ίσως είμαστε πιστά, αντίγραφα, άπειρα στο χρόνο, το χώρο, τη μορφή, του αρχέτυπου, χυμένοι στου Απείρου τ’ αθέατα ακρογιάλια! Ποιο και Πού όμως το αρχέτυπο!
Πώς μπορούμε εγώ, εσύ κι ο άλλοι να μην υποταχθούμε στο «φαίνεσθαι»! Είμαστε όμως αυτοί που φαινόμαστε, είμαστε υπαρκτή ύλη; Πέραν πάσης αμφισβήτησης ποιος μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό ή το αντίθετο..! Τι είναι η ύλη; Είναι αυτό που βλέπουμε, ή είναι η ψευδαίσθηση, που μας δημιουργείται από τη συναίρεση Χώρου και Χρόνου; Μήπως ρέουμε και διαπερνούμε τα πάντα και τα πάντα διαπερνούν εμάς! Διερωτήθηκες ποτέ, εάν αυτό που αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, ποιούμε και εφαρμόζουμε έχει αυτό το αποτέλεσμα, που αντιλαμβανόμαστε και βλέπουμε με την ελλιπή φυσιολογία των αισθήσεών μας και όχι κάποιο άλλο; Πού να στηριχτούμε για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα..!
Κάθε στιγμή γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς αλλαγής, τόσο των επιστημών, όσο και των πολιτισμικών μας δεδομένων και πιστεύω. Θεμελιώδεις έννοιες όπως αυτές του χρόνου, του χώρου, της ύλης, του φωτός, του ολισμού, του κυβερνοχώρου, του κενού κ.α., είναι έννοιες, που πάνω τους δομήθηκαν, στηρίχθηκαν και στηρίζονται ολόκληροι πολιτισμοί, ανάλογα και με το πώς εκλαμβάνονται από τις πολιτισμικές κοινωνίες των εθνών.
Ο άνθρωπος έρχεται μέσα από τον Καθολικό Ιστό του Κόσμου, πάντα δεμένος με μια από τις κλωστές του, ο οποίος θα του πλέξει το δικό του Ιστορικό «γίγνεσθαι» στην αδιάσπαστη Κοσμική Ενότητα! Μια αόρατη κλωστή, που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος στα ορατά και αόρατα. Ένας Κοσμικός Ιστός ,που σηκώνει όλο το Βάθος, το Ύψος και το Βάρος του Κόσμου, της άμετρης βαρύτητας, τα Ύψη και Βάθη του Πνεύματος.. Εκείνα τα δυσθεώρητα Ύψη και Βάθη, που ο άνθρωπος αδυνατεί να ατενίσει, καθώς και κείνα τα άπιαστα συναισθήματα, που τον κατακλύζουν τον βασανίζουν, τον ανασταίνουν και τον κάνουν να δημιουργεί παραστάσεις μιας δικής του πραγματικότητας πιστεύοντας στο αλάθητο των αισθήσεών του! Στο σαθρό εκείνο πιστεύω, που τον βγάζει απ’ τη ρότα του «πραγματικού» Κόσμου! Αυτά τον κάνουν να πελαγοδρομεί σε κόσμους άγνωστους, σε κόσμους πραγματικά φρικώδεις και ανελέητους, που του σκοτώνουν ακόμα και αυτά τα οράματα και τις προσδοκίες, τα οποία έχει για την ανέλιξή του σε ανώτερα επίπεδα γνωστικής εξέλιξης.
Είναι αυτά, που τον κάνουν να βλέπει και να φαντάζεται πράγματα τα οποία συμβαίνουν γύρω του χωρίς αυτά τα πράγματα να του παρουσιάζουν τη γενεσιουργό εκείνη αιτία και ερεθίσματα, που χρειάζεται ώστε ν’ ανθίσει μέσα στο χρόνο η Υπαρξιακή τους αλλά και η δική του Υπαρξιακή Υπόσταση!
Τα ερωτηματικά του Υπαρκτού «Είναι» και του μη Υπαρκτού «Μη Είναι», δηλαδή του Όντος και του Μη Όντος, πάντα θα τον κατάτρύχουν στο πέρασμά του απ’ τη Ζωή!
Ο άνθρωπος δεν προκάλεσε τα πράγματα, ούτε τα δημιούργησε. Βρέθηκε μέσα σ’ αυτά και αυτά του προσδιόρισαν το «Φαίνεσθαι», μέσα από μια ελλιπή φυσιολογία των αισθήσεων!
……………………………………………………………………………………………………………………..
Από το νέο υπό έκδοση βιβλίο του ποιητή Σωκράτη Μελισσαράτου
Αθήνα 28 / 09 / 15
Αγάπη .. το Ποίημα του Κόσμου
[…] Η αγάπη του ανθρώπου για τον εαυτό του και τον συνάνθρωπό του, καθώς και τη Φύση-Κόσμο εκδηλώνεται μέσα από τη «μιλιά», που η ίδια η Φύση-Κόσμος τού έδωσε, δηλαδή είναι ο ίδιος Φύση και ταυτόχρονα της Φύσης ο Λόγος. Όσο για το Πνεύμα, πράγματι μπορεί να μιλήσει για τη Φύση, γιατί είναι ιδιότητά της, δηλαδή σύμφυτο και ιδιώνυμό της. Επομένως η ίδια η Φύση είναι αυτή, που μιλάει για την αγάπη μέσω του Πνεύματός της, το οποίο μετουσιώνεται σε Θείο-Θεότητα.
Το θείο είναι συνυφασμένο με τον άνθρωπο, που προέρχεται από τη Φύση και είναι ο λόγος της, η σκέψη της, το Πνεύμα της, η ακοή της και όλα τα συναισθήματά της, χαρά, πόνος, λύπη, ευδαιμονία, ηδονή σωματική και Πνευματική. Μέσω του ανθρώπινου όντος, που είναι Φύση (Ύλη) και Πνεύμα ταυτόχρονα, η ίδια η Φύση-Κόσμος μιλάει για το Νόημα της αγάπης, του πόνου, την πράξη της καλοσύνης και την πράξη του κακού, την ταπεινοφροσύνη και την αλαζονεία, τη γνώση, γενέτειρα της αρετής. Μιλάει για το κάλλος και την τελειότητα στην όψη της Φύσης και στο χαμόγελο μικρού παιδιού, για το λυτρωτικό δράμα του πόνου, αλλά και για τη Θυσία της ανώτερης ηθικής πράξης του ανθρώπου για τον άνθρωπο, καθώς και για τη μεταμέλεια, μέσω ενός Εσωφυσικού κι ανήκουστου ψιθύρου προσευχής!
Αυτό που συμβαίνει με τον άνθρωπο (Ύλη) και το Πνεύμα, συμβαίνει με τη συναίρεση (Σύνθεση-Ταύτιση) της Φύσης και του παγκόσμιου Πνεύματος. Είναι η διαλεκτική αυτή σχέση, που κάνει τα αντίθετα να γίνουν Ταυτόσημα και μας επιτρέπει ως Φυσικά και Πνευματικά όντα να συλλάβουμε αυτή τη Συναίρεση ως «θαύμα» κατά τη στιγμή, που το Αδύνατο» γίνεται Δυνατό, δηλαδή όταν το ένα μετατρέπεται στο άλλο και γίνονται «ένα»!
Κατά την Ταυτίζουσα θεωρία του Σπινόζα,
«η τάξη και η αρμονία συμπίπτει με την θεότητα, δηλαδή την πρωταρχή του Κόσμου. Ο νόμος της αιτιότητας είναι λοιπόν κατ’ αυτόν αδιάσπαστος, είναι ο ίδιος ο Θεός, απόλυτα τέλειος και ως τέλειος ακατάλυτος. Μέσα σ’ αυτόν τον απαρχής τέλειο και αιτιοκρατούμενο κόσμο, ο οποίος δεν είναι μόνο κόσμος, αλλά και Θεός δεν υπάρχει θέση για καμιά εξαίρεση.» (1) (ηθική Ι)
Εδώ θα πρέπει να πούμε πως όχι μόνο κατά τον Σπινόζα αλλά και κατά τον Ernst Haekel, τους δύο σημαντικότερους πανθεϊστές, ότι δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Θεού και Φυσικού Σύμπαντος. Το Σύμπαν-Κόσμος γι’ αυτούς τους δύο μεγάλους φιλοσόφους και διανοητές αποτελεί μια ολότητα, η οποία είναι άπειρη και αδιαχώριστη και περικλείει εντός της καθετί υπαρκτό και ανύπαρκτο,* ορατό και αόρατο για τις αισθήσεις του ανθρώπου. Για τους ανωτέρω Φιλοσόφους αλλά και πολλούς άλλους, όπως και για τους περισσότερους επιστήμονες ο Κόσμος είναι άπειρος και δεν είναι μόνο Κόσμος, αλλά είναι και Θεός, ένας Θεός «πρωταρχή του κόσμου τέλειος και ως τέλειος ακατάλυτος».
Εφόσον λοιπόν ο Κόσμος είναι μια ολότητα, «η οποία εξ ορισμού είναι άπειρη, τότε και ο Θεός είναι άπειρος και αυτό, γιατί μέσα σ’ ένα άπειρο Σύμπαν-Κόσμο δεν μπορεί τίποτα να τον περιορίσει” (2)
Αυτή λοιπόν η συναίρεση των αντιθέτων, το «θαύμα» αυτό, που συντελείται στον Κόσμο μπορεί ο άνθρωπος να το συλλάβει τόσο φυσικά-εμπειρικά όσο και Πνευματικά, εάν κατανοήσει τι είναι αυτή η Κοσμική αίσθηση που κατακλύζει την ψυχή του και τον δένει Ψυχικά-Πνευματικά με τον Σύμπαντα Κόσμο. […]
………………………………………………………………………………………………
1&2. Σωκράτης Μελισσαράτος», Απόσπασμα από το έργο, «Στο Υφαντό του Σύμπαντος Κόσμου», σελ. 43, 44 , Εκδ. Λεξίτυπον, Αθήνα, 2015.