Αγριοπερίστερα κι ουράνια άνθη κρύβονται μες στα δέντρα Δροσερές πηγές με πέτρινα σκαλιά ποτίζουν την ψυχή μου Το φεγγάρι ομολογεί αλήθεια απόψε σκιοφωτισμένο Μυρωδιά ξύλου από τζάκι αναδύεται και τα παιδιά παίζουν στους δρόμους Σκιρτά η καρδιά μου από ευλάβεια για τα χειροφιλήματα που θα έρθουν. [31 Δεκεμβρίου 2015]

Εμείς οι δυο δυο άγνωστοι στον ίδιο ουρανό δυο καρδιές που αγαπούν δυο ματιές που μιλούν Εμείς οι δυο δυο σταγόνες στον ωκεανό δυο χέρια άνοιξη που βρίθουν από κατάνυξη Εμείς οι δυο δυο μεγάλα σ’ αγαπώ δυο στάχυα στον γκρεμό δυο όνειρα στον γυαλό. Εμείς οι δυο Μόνο εσύ κι εγώ. [30 Δεκεμβρίου 2015]

Το μάτι αισθάνεται Μια κάποια ανακούφιση Όταν ο Άλλος απολαμβάνει Βλέποντας τα ίδια. Γιώργος Σαραντάρης, 1908-1941, ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος της Γενιάς του ’30, Ποίηση 1936.

Τόσες χαραγμένες πορείες στο χώμα της γης κι όμως ο ήλιος ανατέλλει για εσένα από αλλού. Ασυμβίβαστοι είναι οι δρόμοι μας. [28 Δεκεμβρίου 2015]

Τ’ άυλο Φως ζητάω σε κάθε στιγμή Εσένα αγαπάω ηλιόμορφή μου αυγή Γέμισα με ελπίδα την τσέπη μου ξανά κι η πρώτη ηλιαχτίδα φώτισε τα σκαλιά της εκκλησιάς όπου πάω να προσευχηθώ συχνά Πρόσωπα αγίων τιμάω και στα μανουάλια τα ξανθά ένα κεράκι τοποθετώ σαν από καιρό ταμένο για Αυτόν που έχω οδηγό τον Εσταυρωμένο.… Read More Τ’ άυλο Φως ζητάω