Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις, 5 αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε· πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για… Read More Θερμοπύλες | Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Θεέ, που βλέπεις τα σπιτάκιατα φτωχά σαν το δικό μου,στείλε στο παράθυρό μουμια φωλιά χελιδονάκια. Θε μου, που ’χεις όλα τ’ άστρα, Θε μου,που ’χεις τ’ αγγελούδια,κάμε τη φτωχή μου γλάστρανα γεμίσει από λουλούδια.  Θε μου, δώσε μου τη χάρηνα ’χω δυο άσπρα περιστέρια,να τους δίνω εδώ στα χέριατο νερό και το σιτάρι! (από το βιβλίο: Zαχαρίας… Read More Προσευχή του μικρού κοριτσιού | Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Κενό στην επικοινωνία ένα άρωμα φροντίδας στο ασανσέρ πόνος αξόδευτος πληγές γιατί; Απλά τα πράγματα. Εγωισμός Χειρισμός Ψέματα “Θα ήθελα να ξέρεις ότι είμαι κοντά σου” Οπτική μέσα από αμαρτίες Αφού τα κομίζεις όλα αυτά, γιατί φοράς το προσωπείο της χαράς; ανέβηκες κατέβηκες ξανά με το ασανσέρ Μα, τα μάτια που με πλησιάζουν δεν είναι… Read More Τα μάτια που με πλησιάζουν

Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία· και θ’ αντικρίζω έτσι τους κακούς ανθρώπους χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία. Θα θέλουν να με βλάψουν. Αλλά δεν θα ξέρει 5 κανείς απ’ όσους θα με πλησιάζουν πού κείνται οι πληγές μου, τα τρωτά μου μέρη, κάτω από τα ψεύδη που… Read More Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628-655 μ.Χ. | Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στον πατέρα μου Θυμάμαι τον ανήφορο που παίρναμε γι’ αλλού στα μονοπάτια τ’ ουρανού τις νύχτες τ’ αλωνάρι κι ήταν ο κόσμος διάφανος σαν κρύσταλλο γιαλού που κύλαγε στα βάθη του και σπούσε το φεγγάρι. Μπροστά γελούσε τ’ άπειρο και πίσω μας βαθύ σκοτάδι που μεγάλωνε τους παιδικούς μου τρόμους, μα συ μονάχα μου ‘δειχνες… Read More ΘΥΜΑΜΑΙ | Λίτσα Καβάκου – Στρατηγού