Ήταν το θέμα μια ευκολία: είχες από κάπου να πιαστείς, να αναπτύξεις. Τώρα εδώ, σε τούτο το φωταγωγό που μ’ έριξαν, κοιτώ το ύψος και φοβάμαι. Πρέπει ν’ αναρριχηθώ. Λέξεις να βρω που να γαντζώνουν στο τσιμέντο. Χρίστος Λάσκαρης, ποιητής, 1931-2008  

Μέσα σου να σκάβεις: ξεθάβοντας μέρες παιδικές για τρυφερά, εξαίσια ποιήματα. Χρίστος Λάσκαρης, ποιητής, 1931-2008

Τραυματισμένα μου πουλιά παιδιά των ασανσέρ μ’ ακίνητα τα μάτια σας μπρος στις τηλεοράσεις με κοιμισμένο το μυαλό και τις ψυχές νωθρές καθώς γλυκά βουλιάζετε στις κεντρικές θερμάνσεις. Κι όταν ξάφνου την άνοιξη βρεθείτε σε πλαγιές μένετε να κοιτάζετε στις ίδιες νεκρές στάσεις καθώς στα διαμερίσματα μπροστά στις τηλεοράσεις και δε μεταλαβαίνετε τις θείες ομορφιές.… Read More Παιδιά των ασανσέρ

Πάνε τώρα δύο μήνες. Δεν κάνω άλλο τίποτε. Τα χέρια μου βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση: Ξεφορτώνω ουρανό στις ψυχές των ανθρώπων.   Νικηφόρος Βρεττάκος, ποιητής, “Διάλογος με την ποίηση”

Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει. Οδυσσέας Ελύτης, ποιητής, Ο μικρός Ναυτίλος,  Νόμπελ 1979