Δεν ξέρει τίποτα η αυγή όταν χαράζει ευτυχισμένη και δυναμώνει και σε μέρα ξετυλίγεται. Τίποτα απ’ το σκοτάδι που ζυγώνει. Χρίστος Λάσκαρης, ποιητής

Θα τους δείτε το πρωί της Κυριακής -πηγαίνοντας για την εκκλησία- να πλένουν οικογενειακώς το αυτοκίνητο. Είναι οι άνθρωποι της πόλης που ετοιμάζονται. Θα βγούνε στην εξοχή. Θα πάνε να φέρουνε στο διαμέρισμα λουλούδια. Χρίστος Λάσκαρης, ποιητής

Θὰ βραδιάζει ἡ μέρα, ὅταν θὰ φτάνομε στοῦ χωριοῦ τ᾿ ἀποσκιωμένα ἁλώνια θὰ φανοῦν λευκὰ τὰ χωριοτόσπιτα πίσω ἀπὸ τῶν πεύκων τ᾿ ἀκροκλώνια. Μακριὰ θ᾿ ἀκούονται ἀρνιῶν βελάσματα βραδινὴ καμπάνα θὰ σημαίνει στὴ βρυσούλα βόδια θὰ ποτίζονται, θὰ καπνίζουν φοῦρνοι φλογισμένοι. Θὰ βαθιανασαίνουμε στὸ διάβα μας μυρωδιὰ ἀπὸ στάχυα θερισμένα. Θὰ μᾶς εὐχηθοῦν τὸ «καλῶς… Read More Τὸ φτάσιμο

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ. Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξερα πὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρες τοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζοντας μὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο, μὲς ἀπὸ σένα – πλησιάζουν τὰ πράγματα, γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα – τώρα μπορῶ ν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿… Read More Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή. Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα… Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ. Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ, μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους… Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ. Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι, ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ, κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του… Δὲ… Read More Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι