«Θέλω να μεταφράσω τη σιωπή καί γράφω στίχους στους τοίχους στά καλντερίμια και στα δένδρα νά διαβαίνουν οι προσκυνητές ν’ αναπαύονται, να κατηχούνται δίχως να διακρίνουν τον κατηχητή». μοναχός Μωυσής αγιορείτης, Αθωνικά ποιήματα, Αρμός 1995

Λευκά περιστέρια μου κρύβουν το φως του ήλιου. Λευκές σελίδες μου κρύβουν άγραφες επιθυμίες. Λευκά χέρια μου κρύβουν παλιές ιστορίες. Λευκά νομίσματα μου κρύβουν ανείπωτα ταξίδια. Λευκό χώμα μου κρύβει του ήλιου παιχνίδια. Λευκά τριαντάφυλλα μου κρύβουν παιδικά αρώματα. Λευκή μνήμη μου κρύβει χίλια χρώματα. Λευκή ψυχή μου κρύβει τα μυστικά σου. Λευκά λόγια μου… Read More Το λευκό κρύβει

ΕΝΑ ΟΣΤΡΑΚΟ ΕΙΠΕ ΣΤΟ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΟΣΤΡΑΚΟ, «Εχω μέσα μου ένα μεγάλο πόνο. Είναι βαρύς και σφαιρικός και μ’ έχει πολύ καταπονήσει». Και το άλλο όστρακο απάντησε με αλαζονική αδιαφορία. «Δοξασμένοι να είναι οι ουρανοί κι οι θάλασσες, εγώ δεν έχω κανέναν πόνο. Νιώθω ακμαίο και πλήρες, παντού, μέσα και έξω». Εκείνη τη στιγμή περνούσε… Read More Το Μαργαριτάρι

Ποιά να έχασε τις ανεμώνες της όλες τις ανεμώνες της στο δρόμο; Την είχα διαλέξει μα το έσκασε. Φορούσε ένα πουκάμισο μεταξωτό λευκό σα χιόνι κ’ είχε χρυσά μαλλιά και μου άφησε όλα τα φύλλα μονάχα φύλλα. Christine D’ Haen, 1923-2009, Φλαμανδή ποιήτρια.

Άσχημη ήταν, λέει, η στιγμή της απογύμνωσης Κατόπιν στα βλέμματά τους εκτεθιμένη τα πάντα έμαθε για αυτούς. Reiner Kunze, 1933-, Γερμανός ποιητής