V Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη. Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα νὰ τὸ μάθουν τὰ… Read More Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας

Ἀπόψε εἰπα πὼς μ’ εἶχες πιὰ κερδίσει, ποὺ ρόδισαν οἱ πόθοι μου ὅλοι ἀνθοί∙ μὰ πρὶον ἤ ὁ ἀλέκτωρ τρίς φωνήσῃ Κύριέ μου, σὲ εἶχα πάλι ἀπαρνηθῆ! Μὲ κουφοκαῖνε ἀκόμη πάθη, μίση – δέν ἔχουν οἱ ἁμαρτίες μου πιὰ σωθῆ; Τῆς χάρης σου ἀν ἀνοίξῃ μόνο ἡ βρύση, τότε κ’ ἡ ὑδρία μου ἴσως πληρωθῇ!..… Read More Μεταμέλεια

Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ στὸ τέλος τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν. Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ — αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου. Μὲ τὴν ἀγάπη Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ. Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων ἡ ἀπελπισία. Καὶ προπαντὸς… Read More Τα πουλιά δέλεαρ τοῦ Θεοῦ (απόσπασμα «Διαλόγων»)

Κάθε φορά που ἁμάρταινα μισάνοιγε μιὰ πόρτα∙ κ’ οἱ ἄγγελοι, ποὺ δέν μὲ εἶχαν βρεῖ στὴν ἀρετή μου ὡραία, τῶν ἄνθινών τους ἔγερναν ψυχῶν τὸν ἀμφορέα – κάθε φορά που ἁμάρταινα λὲς κι ἄνοιγε μιὰ πόρτα… Καὶ στάζανε τῶν οἰκτιρμῶν τὰ δάκρυα μὲς στὰ χόρτα∙ μ’ ἀπ’ τὰ οὐράνια ἀν μ’ ἔδιωχνε τῆς τύψης μου… Read More Ἐξιλέωση

Το μάτι αισθάνεται Μια κάποια ανακούφιση Όταν ο Άλλος απολαμβάνει Βλέποντας τα ίδια. Γιώργος Σαραντάρης, 1908-1941, ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος της Γενιάς του ’30, Ποίηση 1936.