Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες. Όλοι, μικροί, μεγάλοι, ετοιμαστήτε. Μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες. Με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε. Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες. Ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε. Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη. Πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι. Διονύσιος Σολωμός, 1798-1857

Για την αγάπη σου εγώ ανέβηκα εις τον Σταυρό. Για την αγάπη τη δική μου τι έκανες εσύ παιδί μου;

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως… Read More Κεριά

Μια επιπόλαια κίνηση και το τζάμι ραγίζει. Τώρα θυμίζει τραύμα μελλοθάνατου, που περιμένει την ύστατη στιγμή. Μοιάζει μουντζούρα, που χαιρέκακα σπάει τη μονοτονία του λευκού. Κι εσύ, μες στο σπασμένο τζάμι καθρεφτίζεις την εικόνα σου, σαν τραγική φιγούρα σ’ ένα δράμα και όλης της ζωής σου η παράσταση είναι το τζάμι το σπασμένο που κοιτάζεις.… Read More Το σπασμένο τζάμι

Είσαι ο ουρανός ο απέραντος κι είσαι κι η μικρή φωλιά […]. Η ακτίνα Σου έρχεται απάνω σε τούτη τη γη, τη δική μου, με αγκαλιά ορθάνοιχτη, όλη την ημέρα, για να φέρει σα γυρίσει πίσω στα πόδια Σου σύννεφα γινωμένα από τα δάκρυά μου, από τους στεναγμούς μου κι από τα τραγούδια μου […].… Read More Είσαι ο ουρανός απέραντος