Της θάλασσας σκέψεις μυστικές
κρυμμένες στο Κοχύλι
τ’ ανέμου τις πάει η βουή
στου δειλινού την κόκκινη ώρα
Εκεί τις παίρνουν άνεμοι
και τις σκορπούν στο μέλλον
Δυόσμο και Μοσχολίβανο
μυρίζ’ η Φύση όλη!
Κι εσύ του θείου Εκδήλωση
στα χέρια σου κρατάς
της Φύσης το Κοχύλι!
Κι εσύ
Κοχύλι του γιαλού
αλαργινό φαντάζεις
μες στ’ουρανού το δειλινό
στης θάλασσας την άκρη
Η Ευωδιά σου
φτάνει εδώ φτάνει εκεί
στα πέρατα της μέρας
φτάνει μες στους ορίζοντες
στο σμίξιμο των Κόσμων
και Ένα γίνεται μ’ αυτούς
στου δειλινού την πορφυρή την ώρα!
Σωκράτης Μελισσαράτος
Ιριδισμοί στο δείλι
Κι όταν από στράτες αντίθετες φτάσεις
Στο δικό μου απανέμι
Έλα να ζωγραφίσουμε νέους ορίζοντες
Σ’ ανέσπερες αυγές και δειλινά
Στο κύμα ρότα να χαράξουμε
Για θάλασσες που δε διαβήκαμε ποτέ
Που ’χουν τα βάθη τους τα άμετρα
Στου Κόσμου τα ριζά
Κι αν απ’ τ’ αγέρι που ’ρχεται απ’ το βουβό
Το κύμα
Ακούσεις
«Άργησες πολύ να φτάσεις στ’ απανέμι»
Πες του
«Εσύ όταν αγρίεψες μου ’σκισες τα πανιά
Κι έγινε το Ταξίδι μου Οδύσσεια Ζωής…
Κι όσο για την Ιθάκη μου
Την έχω ζωγραφίσει με χρώματα της Ίριδας
Εκεί.. μπροστά στο δείλι»!
Σωκράτης Μελισσαράτος, από την Ποιητική Συλλογή “Γεννήτορας”, σελ. 71.