«Εσύ προσπαθείς κλωστές ν’ αρπάξεις
από Ήλιους Φεγγάρια κι Αστέρια
να συνδέσεις τα όπλα με Φως Οριζόντων
που αθέατο είναι
θέλει δύναμη τ’ αθέατο νά ’βρεις
θέλει Γνώση κλωστές να υφάνεις
να δέσουν το Νου με Ήλιους Φεγγάρια
με ρίζες της Φύσης, με κλώνους και χώμα».
Σωκράτης Μελισσαράτος, ποιητής, 1945-, Από την Ποιητική Σύνθεση «Της Φύσης Ο Λόγος», σελ. 33.
Ιριδισμοί στο δείλι
Κι όταν από στράτες αντίθετες φτάσεις
Στο δικό μου απανέμι
Έλα να ζωγραφίσουμε νέους ορίζοντες
Σ’ ανέσπερες αυγές και δειλινά
Στο κύμα ρότα να χαράξουμε
Για θάλασσες που δε διαβήκαμε ποτέ
Που ’χουν τα βάθη τους τα άμετρα
Στου Κόσμου τα ριζά
Κι αν απ’ τ’ αγέρι που ’ρχεται απ’ το βουβό
Το κύμα
Ακούσεις
«Άργησες πολύ να φτάσεις στ’ απανέμι»
Πες του
«Εσύ όταν αγρίεψες μου ’σκισες τα πανιά
Κι έγινε το Ταξίδι μου Οδύσσεια Ζωής…
Κι όσο για την Ιθάκη μου
Την έχω ζωγραφίσει με χρώματα της Ίριδας
Εκεί.. μπροστά στο δείλι»!
Σωκράτης Μελισσαράτος, από την Ποιητική Συλλογή “Γεννήτορας”, σελ 71
Στην Ανέμη του Ήλιου
Σκιά πλανιέται μέσα σε μέγα κενό,
σε εκκενώσεις βροντών και αστραπών
φορτωμένη όλα τα δόκιμα και αδόκιμα
των αιώνων!
Το Όνειρο έγινε ελπίδα απέλπιδα
μετοίκισε μέσα σ’ ένα σμήνος ψυχές
στου Άδη τα δώματα!
Εκεί κάτω στων Σκιών το ζόφο
σαν συντριβάνι δακρύων ψυχές αιμάσσουσες
ποτίζουν τα κρίνα τα ανθρώπινα.
Καρτέρι θανάτου έστησαν οι μέρες
στις σκοτεινές φωλιές του νου μας..
κι ο Χρόνος έσβησε των σηματωρών τα βήματα
τα ελπιδοφόρα!
Τώρα Οργή οργώνει τις ψυχές μας
και τ’ άροτρα χαρακώνουν των ημερών
την ευτυχία την πρότερη..!
Πόσες θύμησες αγάπης και συμπόνιας ..
Πόσοι αγώνες για του ανθρώπου τα υψηλά Ιδανικά!
Πόσο αίμα χυμένο
για ιδέες, αξίες κι αρχές!
Όλα στάχτη απ’ των βαρβάρων το πέρασμα!
Πόλεμοι, μνημόνια, πείνα και θάνατος..
Σφραγίδα στις ζωές και το Νου μας!
Κι η τροχαλία του Κόσμου γυρίζει
τρίζοντας, σκουριασμένη, ξεχασμένη
στης σκουριάς της την ταπεινωμένη όψη!
Μόνη ελπίδα.. του Ήλιου το νήμα
το τυλιγμένο στην ανέμη των πραγμάτων..
γυρίζει την Τροχαλία του Κόσμου
δίνοντας ελπίδα ζωής στη μνήμη του «γίγνεσθαι»!
Ποιος αετός δυσθεώρητος
θα ξεκρεμάσει την αγχόνη, θα ραμφίσει το θάνατο
κι απ’ το αίμα του ν’ αναστηθούν
τα Κρίνα, τα ανθρώπινα!
Αθήνα, 29 / 09 / 2015
……………………………………………..
Από το νέο υπό έκδοση βιβλίο του ποιητή Σωκράτη Μελισσαράτου.
Πετρωμένα βήματα
Περπατούσαμε
Πάνω στο παγωμένο χιόνι της ψυχής
Να φτάσουμε στη Φωτισμένη Πολιτεία
Ο δρόμος ατελείωτος
Οι συστάδες των δέντρων πανύψηλες
Με κάτασπρες γενειάδες να κρέμονται
Σαν σταλαχτίτες στα λυγισμένα κλαδιά τους
Ο Χειμώνας βυθιζόταν βαθιά
Στις συρρικνωμένες ψυχές μας
Οι σκιές μας πελώριες απ’ τις λοξές αχτίδες
Του χλωμού φεγγαριού προπορεύονταν
Τα πρόσωπά μας αυλακωμένα ανέκφραστα
στην παγωνιά της νύχτας
Γύρω μας λειμώνες όρη ποτάμια αμίλητα
Φοβισμένα απ’ το ουρλιαχτό των Λύκων
Μια λαφίνα πετάχτηκε απ’ το λόγγο των θάμνων
Κι αυτή κυνηγημένη απ’ τη σκιά της
Περπατούσαμε
Κουρασμένοι κι απόμακροι απ’ τις σκέψεις μας
Ο χρόνος σταμάτησε το μέτρημα
Των ημερών μας
Αγκυλώθηκε μάτωσε στα Συρματοπλέγματα
Του νου μας
Κάθε μας βήμα και μια σταγόνα αίμα
Τι χαρακιές ο κόσμος όλος..
Τι αίμα πέτρωσε στο χιόνι της ψυχής!
Ο δρόμος μακρύς σαν σπείρα εντέρου
Κι οι συρρικνωμένες πτυχές του μυαλού μας
Αδιάβατες
Ίσως να μη φτάσουμε ποτέ
Στη Φωτισμένη Πολιτεία..
Τ’ αγκαθωτά Συρματοπλέγματα
Που μας φύτεψαν είναι
Καλά πακτωμένα στη βάση του νου μας!
Σωκράτης Μελισσαράτος
…………………………………………………………………………………..
Από την Ποιητική Συλλογή “Συρματοπλέγματα” (σελ. 26) Αθήνα,2010
Ελπίδα
Θλίψη ξεχειλίζει η ματιά..
κι η ζωή πισωγύρισε στο χρόνο!
Σκοτώθηκαν οι θύμησες, που γέννησαν ελπίδες..
Τα ξένοιαστα καλοκαίρια μάτωσαν,
βούλιαξαν στη βροχή μιας μπόρας του χειμώνα.!
Τα όνειρά μας πάγωσαν στις κορυφές του νου μας..
χαμήλωσαν το πέταγμά τους κι ο ίσκιος τους βάρυνε
πάνω στο βρεγμένο χώμα!
Η αγάπη μίκρυνε κι αυτή απ’ το παγωμένο φιλί
του ερωτιδέα!
Πόση θλίψη στο γαλάζιο τ’ ουρανού..
Τι πόνος στ’ ανέμου το σύριγμα..
κι εμείς χαμένοι σε χειμώνες κι άχρωμα καλοκαίρια
με την Ελπίδα.. θαμμένη στις σκιές μιας ματωμένης Γης!
Πώς θάμπωσε η λάμψη στη ματιά μας..
Μάτωσε η ψυχή, χρωμάτισε μ’ απόγνωση την Άνοιξη!
Χελιδόνι η μνήμη.. με μια φτερούγα θάνατο
βολοδέρνει στους αγέρηδες του νου μας!
Ω..! Ελπίδα!
Φώναξε μια αγκαλιά άνοιξη, θα σ’ ακούσει..
Ανέβα σε μια ηλιαχτίδα αγάπης.. θα σ’ αγκαλιάσει..
τότε θα χτυπήσουν οι καμπάνες τ’ ουρανού αναστάσιμα..
κι εσύ θα ’ρθεις.. με μια αγκαλιά καλοκαίρι..
με μια αγκαλιά άνοιξη.!
Το χέρι σου μέγγενη σαν θάνατος
κι η Δικαιοσύνη φρούριο ακατάλυτο,
θα δικάσουν το χθες, το σήμερα.!
Φώναξέ με και θα ’ρθω.. με μια ανθοδέσμη κάμπο
σπαρμένο στάχυα και όνειρα..
Φώναξέ με, θα ’ρθω.. με δύο ανθοδέσμες αγριολούλουδα,
απ’ τους αγρούς της Δικαιοσύνης των ουρανών!
Αθήνα, 31 Ιανουαρίου 2016
………………………………………………………………………………………
Από το υπό έκδοση βιβλίο «Στην Ανέμη του Ήλιου» του ποιητή Σωκράτη Μελισσαράτου.
Το Επερχόμενο
Είμαστε Εμείς, οι Αρχέγονοι,
που αναζητούμε το απίθανο, ανείπωτο και άδολο
μέσα στους Ίσκιους , τους γκρεμούς
και τα δώματα τα χθόνια
ενός κόσμου που απέρχεται ..
Είμαστε Εμείς,
που βαδίζουμε μέσα στο παλλόμενο καμπύλο
του χρόνου
και πάνω στων τεφρών μας τα ανήκουστα βήματα
τα αιώνια,
μέσα από φωτιά, θάνατο κι ανάσταση!
Κοίτα..
οι ουρανοί ξεβράζουν το κύμα τους
στ’ ακρογιάλια του κόσμου
και γίνεται Ιστορία και Μύθος,
που σαρκώνει το Επερχόμενο..!
………………………………………………
Από την Ποιητική Σύνθεση “Ο Υπάνθρωπος”. Εκδ. Λεξίτυπον, Αθήνα 2014