Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία· και θ’ αντικρίζω έτσι τους κακούς ανθρώπους χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία. Θα θέλουν να με βλάψουν. Αλλά δεν θα ξέρει 5 κανείς απ’ όσους θα με πλησιάζουν πού κείνται οι πληγές μου, τα τρωτά μου μέρη, κάτω από τα ψεύδη που… Read More Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628-655 μ.Χ. | Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στον πατέρα μου Θυμάμαι τον ανήφορο που παίρναμε γι’ αλλού στα μονοπάτια τ’ ουρανού τις νύχτες τ’ αλωνάρι κι ήταν ο κόσμος διάφανος σαν κρύσταλλο γιαλού που κύλαγε στα βάθη του και σπούσε το φεγγάρι. Μπροστά γελούσε τ’ άπειρο και πίσω μας βαθύ σκοτάδι που μεγάλωνε τους παιδικούς μου τρόμους, μα συ μονάχα μου ‘δειχνες… Read More ΘΥΜΑΜΑΙ | Λίτσα Καβάκου – Στρατηγού

Την ώρα π’ άρχιζε το φως κάποιας καινούργιας μέρας, την είδα δίπλα μου στητή ν’ αναμετρά τα πλήθη που τα συντάραζε παλμός σαν κόρφος της μητέρας καθώς βυζαίνει το παιδί την ώρα που γεννήθη. Στην κεφαλή της που κρεμνά το πέπλο του θανάτου, καρφώνει βέλος πορφυρό της χαραυγής το χρώμα, ήλιος στις κόρες των ματιών… Read More ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ | Λίτσα Καβάκου – Στρατηγού

Διαρρήχτες του ήλιου δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν παραμονεύουν με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια παραμονεύουν σ’ άλλους… Read More Αστεροσκοπείο | Μίλτος Σαχτούρης