Εσείς που μόνο παραβλέποντας τολμάτε να επιθυμήσετε, που μαχώμενοι δεν είστε φιλόμαχοι, που μονάχα μισά τολμάτε να ζείτε κ’ είναι η απάθεια όλη η ζωή σας, μήτε το κακό κάνετε και μήτε το καλό, ανίκανοι για σκέψη ή πράξη. Είστε μονάχα της αλήθειας ο ίσκιος και δεν αφήνετε ίχνη πίσωθέ σας. Ολότελα άτονοι, μπλέκεστε στα… Read More Οι ίσκιοι

Ειρήνη αγνή, καμία άλλη επιθυμία, μονάχα να λείψει κάθε γεγονός. Καταστροφές, πλημμύρες, καταιγίδες μας φέρνει το χινόπωρο, μια μέρα που έχει αργήσει ο χρυσός ήλιος κ’οι καρποί ευωδιάζουνε το αγέρι. Ευλογημένο φως, θαλπωρή υγείας καθαγιασμένη, που έχεις επιστρέψει. Είμαι μόνος μου, μόνος μου στη γη, στο Αραράτ έχει ξωκείλει η κιβωτός μου, κοιτάζοντας ένα καινούργιο… Read More Ειρήνη αγνή

Όχι! Ο Θεός με μέρες και χρόνια δεν μοιράζει τον χρόνο, μα με μικρούς κακόμοιρους χτύπους ρολογιού, που ο στερνός πιο νωρίς πέφτει, πριν καν η σκέψη μας το προβλέψει ακόμη. Να δείχνει όλες τις ώρες μπορεί ο δείχτης αλλά τη μιά, της καταδίκης μας την ώρα, δεν το μπορεί! Λοιπόν, έτοιμοι ας είστε. Την… Read More Στον θάνατο ενός ωρολογοποιού

Ποιά να έχασε τις ανεμώνες της όλες τις ανεμώνες της στο δρόμο; Την είχα διαλέξει μα το έσκασε. Φορούσε ένα πουκάμισο μεταξωτό λευκό σα χιόνι κ’ είχε χρυσά μαλλιά και μου άφησε όλα τα φύλλα μονάχα φύλλα. Christine D’ Haen, 1923-2009, Φλαμανδή ποιήτρια.