Ποτέ μου δεν κατάλαβα την άνοιξη – φάνηκε και από άλλα ποιήματα – γι’ αυτό κι όλες οι παρεξηγήσεις με τη σάρκα την ελπίδα, την αυτογνωσία μέσα στο χρόνο. Ποτέ μου δεν κατάφερα να ισορροπήσω το ετήσιο θαύμα με την αιώνια σιωπή την αλήθεια τού ανανεούμενου άνθους με τον έναν και μόνο θάνατο. Μελέτησα πάλι… Read More Φάνηκε και από άλλα ποιήματα

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου, μη χάσεις το θάρρος σου. Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται να παραμερίσει την καρδιά του. Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων… Read More Σε περιμένω παντού

«Όταν δε θα υπάρχεις Όταν δε θα υπάρχουμε Και τα χέρια σου θα ταξιδεύουν Να βρουν μιαν άλλη ζωή Ν’ αγκαλιάσουν μιαν άλλη πιο απέραντη θάλασσα Ν’ ανάψουν κι αλλού τούτο το άστρο Πού μένει πάντα αιχμάλωτο Μέσα στη λάμπα Θα προχωρήσω με τον ανεμοστρόβιλο Κάτω απ’ τα ψηλά κυπαρίσσια Ν’ ανταμώσω τον ίσκιο Σταυρωμένο… Read More Όταν δεν θα υπάρχεις

Ελευθεριά ή θάνατος στους Έλληνες φωνάζει και στις αδούλωτες ψυχές χαρά κι ελπίδα στάζει. Βροντούν τα όπλα, τα σπαθιά γυαλίζουν στον αέρα! Εικοσιπέντε του Μαρτιού ευλογημένη μέρα.

“Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει”. Οδυσσέας Ελύτης από τον Μικρό Ναυτίλο