Τι χρώμα να `χει ο έρωτας, τι χρώμα να `χει η μοναξιά, σαν βγαίνει νύχτα παγανιά το στρογγυλό φεγγάρι… Κοιμούνται μέσα στην καρδιά τα όνειρα και τα πουλιά ποιος θα `ρθει να τα πάρει; Σαν της φωτιάς το πάτημα, σαν της σιγής το άγγισμα, πάει η ζωή μου όλη στου κόσμου το περβόλι. Τι χρώμα… Read More Χρώματα

Κωπηλατώ στη μέση του γαλάζιου Πίσω μου οι αδύναμοι λύχνοι Πρόσωπα στη στάση του αποχωρισμού Σκιές που βιάστηκαν να λησμονήσουν Μετέωρες! Χρήστος Κεραμίδης, Ποιητική συλλογή “Ο Αύγουστος που περιμένω”.

Ήρθες σπίτι μου μέσα στα αίματα. Σε πήρα αγκαλιά σε έπλυνα σου φόρεσα ρούχα καθαρά σ’ έβαλα να ξαπλώσεις. Ύστερα με ζήτησες ήρθα δίπλα σου και ξάπλωσα έψαξα να βρω τις πληγές σου μα τι παράξενο σ’ όλο σου το σώμα δεν βρήκα καμιά. Μου έκανες νόημα έσκυψα το κεφάλι και μου ψιθύρισες στ’ αυτί… Read More Οι πληγές

Από τα φύλλα πέφτανε δροσιάς μαργαριτάρια στον κήπο,που καθόμαστε και που την ευλογούσε μια αχτίδα, που στ΄ανθόσπαρτα ξεψύχαε χορτάρια, σερνούντανε στα πόδια της δειλή και τα φιλούσε. Άγγελος Θ. Σημηριώτης, 1873-1944, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μεταφραστής και εκπαιδευτικός.

Μονολογώντας ξαγρύπνησα πάλι εχθές. Κι όσο με της νύχτας αντιπάλευα τις σκιές κρυφακούγοντας του κόσμου την καρδιά που μ’ άρρυθμα χτυπούσε αγκομαχητά, ένοιωσα ξαφνικά… πως κάποιος, κάτι με παρακολουθούσε… κι αυτά που έγραφα με δάκρυα πολλά πάνω στα σκόρπια μου χαρτιά όπως τα κρυφό-κοιτούσε χαμογελαστά, λες και μήνυμα μου ‘στελνε απ’ το πουθενά…. σα να… Read More [Μονολογώντας]