Δεν κοιταχτήκαμε, απομείναμε σιωπηλοί για ώρες.
Καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού,
νοιώσαμε να κατοικεί ο ένας μέσα στον άλλο
και δαγκώσαμε τα χείλη μας
από αμηχανία, ίσως και από απόγνωση.

Δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξει ο ένας τον άλλον,
αν και το θέλαμε κι οι δυο,
όμως, δεν ήταν σίγουρα μόνο το πυρωτικό πάθος
ήταν κι αυτή η φοβερή πραγματικότητα που μας πλημμύριζε
και μας γέμιζε μ’ αγάπη κι έγνοια.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι υπήρξε ο ένας για τον άλλον
γιατί άλλοι μας αγάπησαν, και μ’ άλλους θα ζούμε,
δεν ξέρουμε πως θα ήταν αν αγγιζόμασταν
ούτε τι θα νοιώθαμε αν κοιμόμασταν αγκαλιά το βράδυ
και κοιταζόμασταν στα μάτια το πρωί.

Δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστούμε την ίδια ανάσα,
μα θα ‘μαστε για πάντα αληθινοί,
θα είμαστε, εμείς!
Κι ας πεθάνουμε μονάχοι.

Γιάννος Λαμπής, ποιητής, 1962-.
Α’ Βραβείο στον Ε’ ποιητικό διαγωνισμό “Καισάριος Δαπόντες” (Σκόπελος 2016)