Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ λέμε εσύ κι εννοούμε πάλι εγώ λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ. Στην ουσία μόνο με το εγώ μπορούμε να εννοήσουμε κάποιον άλλο. Τίτος Πατρίκιος, 1928-, ποιητής, μεταφραστής και πεζογράφος

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό· τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο. Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη (τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής), στέκονταν μ’ ένα δέμα. Το παρέδοσε σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη έμεινε μόνος, και περίμενε. Πλησίασε στον… Read More Ο καθρέπτης στην είσοδο

Εἶναι ψυχὲς πλασμένες ἀπὸ μάρμαρο κι ἄλλες ἀπὸ χαμόγελο, εἴτε πόνο. Εἶναι καὶ μιὰ πλασμένη ἀπὸ τριαντάφυλλα, ὅμως ἐκείνη δὲ τὴ φανερώνω! Πόσο ἡ καρδιά μου θά ῾τρεμε, ἂν τὴν ἔλεγα! Βάνω μία κλειδαριὰ γερὴ στὸ στόμα! Τόσοι σοφοὶ ποὺ βρίσκονται τριγύρω μου καὶ δὲ τὴ μάντεψε κανεὶς ἀκόμα; Εἶναι ψυχὲς πλασμένες ἀπὸ κρύσταλλο κι… Read More Μυστικό…

  I Χαμόγελο! Η πριγκίπισσά του θέλησε Να γεννηθεί κάτω απ’ τη δυναστεία των ρόδων! ΙΙ Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών Τα μάτια μου ορθώνοντας μες τις εικόνες του Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες Ενώ η αθωότητα Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά Η Ζωή.… Read More Δεύτερη φύση

Το ακατόρθωτο επιχειρεί η ψυχή σ’ αυτή τη ζωή της πολυκατοικίας. Τη μέρα αντιστέκεται στο ασανσέρ, το βράδυ στις τηλεοράσεις. Και τα μεσάνυχτα -που εξαντλείται ο θάνατος- πληγώνει τα φτερά της στο φωταγωγό για λίγο παιδικό φεγγάρι. Χρίστος Λάσκαρης, 1931-2008, ποιητής