Κάθε φορά που ἁμάρταινα μισάνοιγε μιὰ πόρτα∙
κ’ οἱ ἄγγελοι, ποὺ δέν μὲ εἶχαν βρεῖ στὴν ἀρετή μου ὡραία,
τῶν ἄνθινών τους ἔγερναν ψυχῶν τὸν ἀμφορέα –
κάθε φορά που ἁμάρταινα λὲς κι ἄνοιγε μιὰ πόρτα…
Καὶ στάζανε τῶν οἰκτιρμῶν τὰ δάκρυα μὲς στὰ χόρτα∙
μ’ ἀπ’ τὰ οὐράνια ἀν μ’ ἔδιωχνε τῆς τύψης μου ἡ ρομφαία
κάθε φορά που ἁμάρταινα μισάνοιγε μιὰ πόρτα –
μὲ βλέπαν οἱ ἄνθρωποι ἄσχημη κ’ οἱ ἄγγελοι μόνο ὡραία!

Μελισσάνθη (Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη), 1907-1990, ποιήτρια.