XLIII Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους. Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής. Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και… Read More Πώς σ’ αγαπώ;

Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου ανάμεσα σε συνδετήρες, φακέλους, κουμπιά κι ακόμη μυρίζει πορτοκάλι. Δώρο δικό σου στη γιορτή μου. Τι παράξενο. Το μόνο που μας ενώνει πια ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε να κόβει. Χάρης Βλαβιανός, 1957-, ποιητής

Πόσο βαθὺ κι ἀσήμαντο συνάμα, τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Τέχνης σου τὸ δρᾶμα, σ᾿ ἕνα παιχνίδι μάταιο καὶ γελοῖο, τοῦ Νοῦ σου νὰ σκορπᾷς τὸ μεγαλεῖο! Μέρα-νύχτα νὰ παίζεις μὲ τὶς λέξεις, πῶς, πρέπει, μεταξύ των, νὰ τὶς πλέξεις καὶ πῶς, μαζί, νὰ σμίξεις κάποιους ἤχους, ὥστε νὰ κλείσεις τ᾿ Ὄνειρο σὲ στίχους! Πόσος κόπος… Read More Ποιητής

«Είμαι ασημένιος και σωστός. Χωρίς προκαταλήψεις. Ό,τι κι αν δω το καταπίνω αμέσως Έτσι όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απέχθεια. Δεν είμαι σκληρός, μονάχα ειλικρινής- Το μάτι ενός μικρού θεού, τετρα-γωνιασμένο. Τον πιο πολύ καιρό στοχάζομαι στον τοίχο απέναντι. Είναι ρόδινος, με πιτσιλιές. Τον έχω δει τόσο πολύ Που λέω ότι είναι μέρος της… Read More Καθρέφτης

Τὸ κάθε τι ποὺ πέρασε, γιὰ πάντα μ᾿ ἔχει σκλάβο κι ὅσο γυρεύεις Σήμερα, τὸ Χτὲς νὰ μ᾿ ἀφανίσεις, τόσο σὲ ῾κεῖνο θὰ γυρνῶ καὶ τόσο δὲ θὰ παύω νὰ ζῶ στὶς ἀναμνήσεις… Θαρρεῖς καὶ κάτι μόνιμα, μπροστά μ᾿ εἶναι πεσμένο καὶ κρύβοντας καὶ σβήνοντας ὁλότελα τὸ Τώρα, μὲ κάνει νὰ μὴ χαίρουμαι καὶ μήτε… Read More Αναμνήσεις