– Γιατὶ, μαμά μου, τὴ στιγμή, ποὺ κάνω ἐλεημοσύνη,
νιώθω στὰ στήθη μου γλυκιὰ καὶ ἀτέλειωτη χαρά,
κι ὅταν τὸ χέρι μου κρυφὰ τὸν ὀβολό του δίνη,
γιατὶ νομίζω πὼς πετῶ μ’ ἀγγελικὰ φτερά;

– Παιδί μου, κάθε ἄνθρωπος, ὅπου στὸν κόσμο μένει,
απ’ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔρχεται στη γῆ να γεννηθῆ,
ὡς τὴ στιγμὴ τὴν ὕστερη, ποὺ φεύγει καὶ πεθαίνει,
ἔχει ἕνα φύλακα ἄγγελο, ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ.

Καὶ κάθε πράξη του καλὴ ὁ ἄγγελος τὴν κρίνει
καὶ γελαστός, χαρούμενος σκύβει καὶ τὸν φιλεῖ,
κι ὅση χαρὰ ἔχει ὁ ἄγγελος, τόση χαρὰ τοῦ δίνει
μ’ ἐκεῖνο τὸ γλυκύτατο κι ἀγγελικὸ φιλί.

Γι’ αὐτὸ καὶ σὺ νὰ χρεωστῆς μεγάλη εὐγνωμοσύνη,
εὐγνωμοσύνη στοὺς φτωχοὺς θερμὴ καὶ περισσή
ποὺ πάντα γίνοντ’ ἀφορμή, μὲ τὴν ἐλεημοσύνη,
νὰ χαίρεται ὁ ἄγγελος, νὰ χαίρεσαι καὶ σύ.

Ιωάννης Πολέμης, 1862-1924, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.