Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκειτίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μουγνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέοντὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μουκαὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζιἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξωἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο. Νικηφόρος Βρεττάκος, Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος –… Read More Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί

Σ’ έναν κόσμο που τίποτα δεν ξέρει από φως,ήταν βέβαιο πως δεν θα με γνώριζαν.Είχα έρθει απ’ το μέλλον με πρόσωποαλλιώτικο κ’ εκεί που ο πόλεμος λεγότανειρήνη, δεν είχα τόπο. Ωστόσο το μέλλονεκείνο θα ρθεί. Κ’ οι πύλες θ’ ανοίξουν,συνοδευόμενη από παιδικές φυσαρμόνικες,να περάσει η πομπή με την π ο ί η σ η – α… Read More Αποκατάσταση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγονταςΚανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατίΚάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπεςΣὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσοΣτὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τουςἈτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουνΓυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολαΑὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνεςΣὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνεςΚαὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν… Read More Αφήγηση

Παράτησα τα ουράνιαΚαι ντύθηκα την ύληΚι’ αισθάνθηκα στα χείληΤη δίψα του φιλιού. Αισθάνθηκα στα σπλάχναΤου στεναγμού τη φλέβα,Κ ‘είπα σεμνά στην ΕύαΤραγούδια τ’ουρανού. “Ανέβα, ανέβα, ανέβα”Μου φώναζαν τα ύψη,Κ’ εγώ μέσα στη θλίψιΖητούσα να κρυφτώ. “Ανέβα, ανέβα, ανέβα”,Μου φώναξαν τ’ αστέρια,Κι άνοιξα ευθύς τα χέριαΣτη γη να σταυρωθώ. Στέφανος Μαρτζώκης, Έλληνας ποιητής, από τους τελευταίους… Read More Ο Σταυρός

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα, και μάλιστα χωρίς να ’ναι κανείς στην άλλη πλευρά του τραπεζιού – κανείς; αστείοι που είμαστε – αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που… Read More Πανάρχαια Αντιδικία