Όχι μόνο τ’ αθώα παράπονα, που αναποδογυρίζουνε με μια κλοτσιά στο στήθος, όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες, όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί. Πιο δυνατή είναι, πιότερο βαραίνει η σιωπή που ακολουθεί, η σιωπή των πεισμωμένων δρόμων, των κλειστών παραθυριών, η σιωπή των παιδιών μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο, η σιωπή μπροστά στην… Read More Η σιωπή που ακολουθεί

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία!» Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό. Τάσος… Read More «Η Γέννηση»

Μὲς στὴν κλειστὴ μοναξιά μου Ἔσφιξα τὴ ζεστὴ παιδική σου ἄγνοια Στὴν ἁγνὴ παρουσία σου καθρέφτισα τὴ χαμένη ψυχή μου. Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε. Ἐμεῖς Προσευχόμαστε πάντοτε. Ἐμεῖς Μοιραστήκαμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸν κόπο μας Κι ἐγὼ μέσα σὲ σένα καὶ σ᾿ ὅλους. Μανώλης Αναγνωστάκης, 1925-2005, Ιατρός Ακτινολόγος, ποιητής και δοκιμιογράφος.

Γλυκό που είναι το σκοτάδι στις εικόνες των προγόνων άμωμα χέρια μεταληπτικά ρούχα που τ’ άδραξεν η γαλήνη και δεν γνωρίζουν άνεμο βαθιά το ελέησον απ’ τους άυλους βράχους τα μάτια σαν καρποί ευωδάτοι. Κι ο ψάλτης ολόσωμος ανεβαίνει στο πλατάνι της φωνής καημένε κόσμε θυμίαμα η γαλάζια οσμή κι ο καπνός ασημένιος, κερί να… Read More Η Ορθοδοξία