7. Φως υπερούσιο Απρόσιτο φως Από ποια ύψη κατεβαίνεις Σ’ αυτή την καταματωμένη γη Όπου σέρνονται ακόμα οι άνθρωποι Ανάμεσα στον τρόμο και την ελπίδα Άσπιλο φως Που δεν έχεις ούτε αρχή ούτε τέλος Και που η μέρα παρατείνει την ηγεμονία της Για να σε διαφυλάξει Πότε λοιπόν θα κατορθώσεις Ν’ αποδιώξεις το βαθύ Βαθύ… Read More Ποίημα της οργής και του χρέους

«…Φτωχές γυναίκες, μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες, τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού, γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού, νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά πίσω από την αγνότητα, την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία πίσω απ’ την υπακοή. Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που… Read More Γυναίκες

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες τὴ δίκαιη διαθήκη σου. Ὕστερα τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια. Τώρα, γαλήνιος, (ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος) οὔτε βιάζεσαι οὔτε καθυστερεῖς, γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου, θ᾿ ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος… Read More Μετά

Μες στη νύχτα του κήπου, έξι τσιγγάνες, λευκοντυμένες, χορεύουν. Μες στη νύχτα του κήπου, στεφανωμένες με χάρτινα ρόδα και μάραθα. Μες στη νύχτα του κήπου, τα μαργαρώδη δόντια τους τον φλογισμένο ίσκιο γράφουν. Και στη νύχτα του κήπου, απλώνονται οι σκιές τους κι ως τον ουρανό φτάνουν μενεξεδένιες. Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, 1898-1936, Ισπανός ποιητής και… Read More Χορός- Στον κήπο της Πετενέρας

Αυτούς εγώ που τραγουδώ, δεν έχουνε φτερά. Δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ’ αστέρια, έχουνε μια ζεστή καρδιά, δυο ροζιασμένα χέρια, κι είναι δεμένοι με τη γη. Απ’ της αυγής το χάραγμα, ως του βραδιού τα θάμπη, μοχθούν για δυο πικρές ελιές, και μια μπουκιά ψωμί, ιδρώνουν κι απ’ τον ίδρω τους… Read More Καίγονται