Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά
που κουρνιάζει στην ψυχή μου
και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό
χωρίς ποτέ να σταματάει.
Και πιο γλυκά
Ακούγεται στην θύελλα
Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα
που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί,
που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς.
Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη,
Και στην πιο παράξενη θάλασσα
Ωστόσο ποτέ, ούτε στην έσχατη ανάγκη,
δεν ζήτησε ούτε ψίχουλο, από μένα
[HOPE
“Hope” is the thing with feathers—
That perches in the soul—
And sings the tune without the words—
And never stops—at all—
And sweetest—in the Gale—is heard—
And sore must be the storm—
That could abash the little Bird
That kept so many warm—
I’ve heard it in the chillest land—
And on the strangest Sea—
Yet, never, in Extremity,
It asked a crumb—of Me.]
Πηγή: Ιστοσελίδα “Εφήμερος Λόγος“