Τελείωνε το ποίημα όταν πλησίασα. (Ήταν αθάνατος ή όχι;) Του μιλούσα κι αυτός έβλεπε πώς πίνουν νερό τα πουλιά του μιλούσα κι αυτός έπαιρνε τη σάλπιγγα να τραγουδήσει νεκρούς… Του ‘δειχνα τ’ άσπρα μου μαλλιά μ’ αυτός δε φοβόταν τον θάνατο, του ‘λεγα να ‘ρθεί μαζί μου να γελάσει να χορέψει ή να κλάψει κάτω… Read More Ποιητής

Παγιδευμένη από ανθρώπους και συναισθήματα αναζητώ το Φως. Παγιδευμένη από τους ίδιους ανθρώπους και τα ίδια συναισθήματα χρειάζομαι ένα βήμα μπρος. [Απρίλιος 2015]

Τα αηδόνια παίζουνε στον ουρανό στέκονται ψηλά.

Ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα ανοιγοκλείνουν πόρτες. Βρισκόμαστε στην ίδια ευθεία, αλλά παίρνω μικρές δόσεις αλήθειας. Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι η δύναμη με τον θάνατο η αρχή με το τέλος. Η ύπαρξή σου χάνεται στο κλείσιμο της πόρτας. Η ελπίδα μου ματαιώνεται και ο φόβος τρέχει. Πότε θα έρθει η στιγμή για… Read More Πόρτες

Άρχισε πάλι να βροντάει σαν κανόνι τούτη η καρδιά, συνάντησε τον έρωτα και ξεσπαθώνει κι αναριγά, άνθισε ένα χαμόγελο, σαν άνοιξης λουλούδι και λαχταράει, ν’ ακούσει της αγάπης το τραγούδι μα δεν μιλάει. Χρήστος Κουκουσούρης, 1952-