Ο ουρανός ρίχνει το φως του στις θάλασσες Απεραντοσύνη Το βλέμμα του Θεού στη γη Το βλέμμα του ανθρώπου στον ουρανό Και εσύ κρύβεσαι στις φυλλωσιές του κήπου μου Αλήθεια, πόσα λουλούδια φύτεψες; [11 Ιανουαρίου 2016]

Ανυπόταχτο το βλέμμα σου εκείνο το βράδυ σώπαινε η αγάπη σου ομολογούσε ανάσα και ομορφιά ταξίδεμα στον άνεμο που υμνούσε την αιωνιότητα Ένα άγουρο χαμόγελο φώτιζε τις θύρες τ’ ουρανού η λάμπουσα χαρά απλωνόταν στους αγγέλους Γέμισε το ερημοκκλήσι απο ονόματα ανθρώπων και ηχώ ύμνων και τραγουδιών Αλήθεια, τι λένε τα κύματα για εμένα; ρώτησα… Read More Εκείνο το βράδυ

Τα φιλιά που δόθηκαν είναι σαν τα ανοικτά τριαντάφυλλα Αναδύουν άρωμα και προσφέρουν χρώμα παντού Τα φιλιά που δεν δόθηκαν είναι σαν τα λευκά περιστέρια που δεν άνοιξαν τα φτερά τους στον ουρανό Περιμένουν στοργικά στη φωλιά τους. Κωνσταντίνα Λάππα

Κάποτε μου έφερες ένα δώρο Ήταν ένα μικρό κουτί χωρίς κορδέλα με πολύχρωμες κηλίδες “Είναι για εσένα!” είπες Το πήρα, το κράτησα στα χέρια και το άνοιξα Μα δεν βρήκα τίποτα μέσα “Αυτό που δεν βλέπεις είναι η αγάπη μου για εσένα” συμπλήρωσες. [10 Ιανουαρίου 2016]

Κάθε φορά που ἁμάρταινα μισάνοιγε μιὰ πόρτα∙ κ’ οἱ ἄγγελοι, ποὺ δέν μὲ εἶχαν βρεῖ στὴν ἀρετή μου ὡραία, τῶν ἄνθινών τους ἔγερναν ψυχῶν τὸν ἀμφορέα – κάθε φορά που ἁμάρταινα λὲς κι ἄνοιγε μιὰ πόρτα… Καὶ στάζανε τῶν οἰκτιρμῶν τὰ δάκρυα μὲς στὰ χόρτα∙ μ’ ἀπ’ τὰ οὐράνια ἀν μ’ ἔδιωχνε τῆς τύψης μου… Read More Ἐξιλέωση