Στον πατέρα μου

Θυμάμαι τον ανήφορο

που παίρναμε γι’ αλλού

στα μονοπάτια τ’ ουρανού

τις νύχτες τ’ αλωνάρι

κι ήταν ο κόσμος διάφανος

σαν κρύσταλλο γιαλού

που κύλαγε στα βάθη του

και σπούσε το φεγγάρι.

Μπροστά γελούσε τ’ άπειρο

και πίσω μας βαθύ

σκοτάδι που μεγάλωνε

τους παιδικούς μου τρόμους,

μα συ μονάχα μου ‘δειχνες

των άστρων το σπαθί

που χάραζε στην άβυσσο

τους ασημένιους δρόμους.

Κι όσο ψηλά περπάταγες

και πλάταινε το φως

κι η γνώση σου ξεδίπλωνε

στα μάτια μου την πλάση,

είδα πως είν’ ανήμπορος

ο φόβος και μικρός

να φτάσει τα μεσούρανα

που μ’ είχες ανεβάσει.

Πηγή: Καβάκου – Στρατηγού Λίτσα (2015), ΟΝΕΙΡΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ, εκδ. Βακχικόν, σ. [18]