Περπατώ στον χωματόδρομο με ερυθρίαση
και τα πόδια μου, γυμνά, νιώθουν αγαλλίαση.

Η σκέψη μου ταξιδεύει στον ουρανό
και ό,τι βρίσκω στο δρόμο το ακολουθώ.

Και καθώς το χώμα το χώμα συναντά
η καρδιά μου πάλλεται δυνατά.

Αυτό το χώμα που πατώ έχει την ιστορία του.
Έχει φιλοξενήσει πέλματα, καθένα με την αξία του.

Άλλα ευγενικά, άλλα γρήγορα,
άλλα περαστικά, άλλα μεγαλεπίβολα.

Έχει φιλοξενήσει φύλλα, καρπούς και νερό,
δέντρα και ό,τι άλλο όμορφο και θαυμαστό.

Περπατώ στον χωματόδρομο και θυμάμαι
όλα όσα έρχονται στο νου και περνάνε.

[11 Ιουνίου 2015]