Μονολογώντας ξαγρύπνησα πάλι εχθές.
Κι όσο με της νύχτας αντιπάλευα τις σκιές
κρυφακούγοντας του κόσμου την καρδιά
που μ’ άρρυθμα χτυπούσε αγκομαχητά,
ένοιωσα ξαφνικά…
πως κάποιος, κάτι με παρακολουθούσε…
κι αυτά που έγραφα με δάκρυα πολλά
πάνω στα σκόρπια μου χαρτιά
όπως τα κρυφό-κοιτούσε
χαμογελαστά,
λες και μήνυμα μου ‘στελνε
απ’ το πουθενά….
σα να μου ’λεγε:
πως όλα θα πάνε καλά…..
ψάξε μέσα σου, βαθιά στην ψυχή
την δική σου να βρεις αντοχή
και στοχάσου.
Πόσο
μοιάζεις του βράχου
κι εσύ,
που όσο
δυνατά
κι αν το κύμα τον χτυπάει….
όσο κι αν τον παιδεύει
σε κομμάτια δεν τον σπάει…..
μοναχά
καταφέρνει
σιγά-σιγά
να τον σμιλεύει….
τα πόδια του να φιλά
και να τον χαϊδεύει……

Ιουλία Κορμέντζα, 1943-, πολιτικός επιστήμων, νομικός και ποιήτρια.