Στα πέταλα των λουλουδιών μετρούσε την αγάπη
κι ο έρωτας τον έπλεκε στου ονείρου το κατάρτι
για να κοιτά από ψηλά με σιγουριά την πορεία του
και να γράφει με ομορφιά την προσωπική ιστορία του

Ήταν νεαρός και αγνός με πρόσωπο φωτεινό
είχε μάτια καστανά και στόμα χαμογελαστό
μάζευε τα λουλούδια του αγρού με προσοχή
και για καθένα που έκοβε έκανε μιαν ευχή:

“Αν η αγάπη δε σταματά και είναι αληθινή
τότε εύχομαι στον ουρανό πάντα να με οδηγεί”
και με την ευχή αυτή και την ελπίδα στο χέρι
έκοβε τα λουλούδια και τα έβαζε στο πανέρι

Μα κάποια στιγμή ένα λουλούδι δεν κοβόταν
έκανε ότι ήταν δυνατό, αλλά προσποιόταν
και εκείνος που βιαζόταν παίρνει το μαχαίρι
το τραβά, το κόβει και το κρατά στο χέρι

Και εκείνο ευρισκόμενο μέσα στην παλάμη
τον κοίταξε λυπητερά σαν είχε αποκάμει
και ακούστηκε η λεπτή φωνούλα του απαλά
καθώς εκείνο έγερνε προς του ήλιου τη μεριά

Και είπε στον ερωτευμένο που έψαχνε την αγάπη:
“Χαρά, ευωδιά και ομορφιά σου δίνω, πάρ’ τη,
αλλά θυμήσου: όσο περαστικό είμαι στη γη εγώ
τόσο αθάνατος είσαι εσύ, καλέ μου, στον ουρανό”.

[6 Φεβρουαρίου 2016]