Λευκότητα φωτός
συναντώ στην καρδιά σου
Η άδολη ματιά σου
με συνοδεύει συνεχώς

Όταν μιλήσει ο ουρανός
βρίσκομαι στην αγκαλιά σου
κι όντας εκεί, στη σιγαλιά σου
αναγεννάται εντός μου ο εαυτός

Είσαι τόσο αγνός
και μέσα στην αναμελιά σου
χρωματίζεις γη με μια πινελιά σου
Είσαι σαν αμυγδαλιάς καρπός

Περιμένω πώς και πώς
να ανέβω τα σκαλιά σου
για να μυρίσω την πορτοκαλιά σου
και να βαπτιστώ στο φως

Σε αγαπώ αφειδώς
και η μοσχοβολιά σου
που συντροφεύει τη λαλιά σου
με αγγίζει σαν αέρας βυζαντινός.

[13 Μαρτίου 2016]