Ήξερε να βαπτίζει το λόγο του στο Φως
και το σώμα του στη νυχτερινή βροχή
για να πλυθεί από τη ματαιότητα
και να αναγεννηθεί μέσα στην καθημερινότητα
Εκείνο το βράδυ
πάνω στο δέρμα του έρεαν αγάπης ρανίδες
πολύχρωμες σαν το δείλι

Ήξερε να θρυμματίζει τον εγωισμό του αυτός
και να σκορπίζει απέραντη στοργή
προσμένοντας την αυγή με απλότητα
για να αναπλαθεί με μακαριότητα
Εκείνο το βράδυ
μέσα στο αίμα του κυλούσαν λευκές ελπίδες
σκορπίζοντας φως από της ευγνωμοσύνης το κανδήλι

Ήξερε να ελπίζει στην καθαρότητα που έχει ο ουρανός
και να ονειρεύεται το βράδυ ένα χαρούμενο πρωί
για να ντυθεί γιορτή με ταπεινότητα
και να αγιασθεί μέσα στου Θεού την ιερότητα
Εκείνο το βράδυ
το σώμα του λαχταρούσε να ξεφύγει από παγίδες
και να μυρίσει σαν ασφοδίλι

Ήξερε να καθρεπτίζει τα ανδραγαθήματα σαν αιγιαλός
και να παιδεύεται στους βράχους για μια αγάπη αληθινή
να διαφωτίζει την ανθρωπότητα
και ν’ ανοίγει δρόμο για την αδελφικότητα
Εκείνο το βράδυ
το σώμα του αναπαύθηκε και έπαιξαν λύρα οι νεανίδες
που μαζεύτηκαν γύρω του σαν θαλασσινό κοχύλι.

Και το ήξερε καλά. Η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον.

[27 Ιουνίου 2016]