Μου αρέσουν πολύ τα κίτρινα φύλλα
πάνω στο πράσινο χορτάρι
και στο ξύλινο τραπέζι του χωριού
Μπροστά στο παράθυρό μου
έμαθα τη φύση
έμαθα να αγαπώ
τη μοναξιά των νερολούλουδων
και την ανάσα των δέντρων
καθώς τα επισκέπτεται
η πρώτη φθινοπωρινή βροχή
Η ευωδία βρεγμένου χώματος
με μεταφέρει νοερά σε εσένα
στην πνοή του σώματός σου
στην αγνότητα των χεριών σου
στην ανάμνηση της φωνής σου
που μου ψιθυρίζει ένα “Σε αγαπώ!”
Κλείνω τα βλέφαρά μου
και προσεύχομαι στον Θεό
η αγάπη σου να κρατήσει.

[7 Σεπτεμβρίου 2016]