Το σκηνικό ήταν οικείο. Κάθε φορά που περπατούσα από το σπίτι στη γειτονιά περιφερειακά, εκεί, στο μεταλλικό παγκάκι της στάσης κοντά στο ξενοδοχείο Πρέσιντεντ, συναντούσα τη γριούλα με τα λευκά ίσια μαλλιά, το ρυτιδωμένο μέτωπο και τη μαύρη καλοκαιρινή μπλούζα. Ήταν άστεγη. Σπίτι της ήταν ο ουρανός. Ωστόσο, δεν ήταν μόνη εκεί. Είχε μαζί και την περιουσία της: τρεις μεγάλες μαύρες σακούλες με διάφορα αντικείμενα και ρούχα-χρήσιμα για εκείνη. Κάποια φορά που περπατούσα κοντά στην στάση κάτι ψιθύρισε, αλλά η φωνή της ήταν τόσο σιγανή και ευγενική που δεν κατάλαβα ακριβώς τι ψέλλισε. Γύρισα, την κοίταξα με βλέμμα απορίας και ύστερα έφυγα προσπερνώντας κάποιους περαστικούς.

[9 Σεπτεμβρίου 2016]