Μερικές φορές αισθάνομαι ότι συμπεριφέρομαι ως γνωστή μεταξύ αγνώστων και άλλοτε ότι οι γνωστοί μου συμπεριφέρονται ως άγνωστοι. Και λέω “γνωστοί”, επειδή έχουμε ζήσει μαζί, έχουμε κοινές εμπειρίες και θεωρητικά “γνωρίζουμε” ο ένας τον άλλον και άρα θα έπρεπε, μάλλον, να καταλαβαινόμαστε βαθύτερα. Και όμως. Υπάρχουν φορές που ένας άγνωστος μπορεί να σε καταλάβει καλύτερα και να μοιραστεί και εκείνος μαζί σου κομμάτια της πραγματικότητας που βιώνει. Άραγε γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως η συνομιλία με έναν άγνωστο -που σημειωτέον θα γίνει και αυτός σταδιακά γνωστός- δεν κρύβει τόσους κινδύνους για να εκτεθείς. Υπάρχει το πέπλο της ανωνυμίας που καλύπτει τα πάντα και ίσως η ιδέα ότι ο άγνωστος θα σε ακούσει και ότι δεν σε κρίνει. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Εμπιστεύεσαι τον άγνωστο ή τον γνωστό;

[23 Σεπτεμβρίου 2016]