Άνθρωποι, δήθεν ανιδιοτελείς, ζητούσαν να τον προστατεύσουν

(προστατευμένοι οι ίδιοι απ τ όνομά του).

Μην κάνεις ετούτο ή τ΄ άλλο- του λέγαν˙

μη δίνεις στόχο, μη λύνεις τα κορδόνια σου ή τη ζώνη σου μπροστά τους,

μη γίνεσαι θύμα κάθε τόσο της ειλικρίνειάς σου.

Εκείνος τους χαμογέλαγε συγκατανευτικά

κι έπαιρνε με τα δυό του δάχτυλα μόνον

ένα ένα τα «μη» τους και τα πέταγε μες το δοχείο απορριμάτων

μαζί με τα ρούχα του.

Κι έτσι γυμνός, ωραίος, επαναστάτης,

φορώντας μονάχα τα τρύπια του (απ τις πολλές ορειβασίες) παπούτσια,

πέρασε κάτω απ’ τις ζητωκραυγές και τις κατάρες

και χάθηκε γαλήνιος μέσα στην αθανασία.

Γιάννης Ρίτσος, 1909-1990, ποιητής.