Να με θυμόσαστε – είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμὶ και νερὸ και τριαντάφυλλα.

Την ομορφιά
ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγὼ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ένα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.

Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:
Θάθελα
ακόμη μια φορὰ με το λεπτὸ δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω
ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,
και να μασώ σπυρὶ σπυρὶ το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,
θαυμάζοντας κι Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στο αριστερὸ μανίκι του έχει ένα πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αυτὸ
δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτὸ προπάντων να σας δείξω.

Κι ίσως γι᾿ αυτὸ προπάντων θ᾿ άξιζε να μα θυμάστε.

Γιάννης Ρίτσος,1909-1990, ποιητής.