Θυμάμαι
Tα κόκκινα δειλινά μπροστά στη θάλασσα
Τον ήλιο που μου ζέσταινε το σώμα
Εσένα χαμογελαστό δίπλα μου
Το χέρι σου ενωμένο με το δικό μου
Περπατούσαμε πάνω στην λευκή άμμο
Όλα ήταν ήσυχα, σιωπηλά, καλυμμένα με ειρήνη
Και ύστερα;
Τι να πρωτοθυμηθώ
Το κάλεσμα της πατρίδας
Η σειρήνα του πολέμου
Ο κρότος των όπλων
Η αγωνία των ανθρώπων
Η μοναξιά του δειλινού
Όλα έγιναν σκοτεινά, τρομαγμένα, έρημα.

[14 Νοεμβρίου 2016]