Κρατούσε
στα χέρια του
φως
από το οποίο
αναπηδούσαν
γαλάζιες πεταλούδες
στον ουρανό
Τότε
το λευκό πρόσωπό του
έλαμπε
μέσα στη νύχτα
Τα παιδιά
χαιρόντουσαν
να τον βλέπουν
και οι μεγαλύτεροι
να τον ακούν
Μιλούσε για αγάπη
και αιωνιότητα
και είχε
χαμόγελο πράο
Όλοι τον αγαπούσαν
Με την παρουσία του
σε θεράπευε
από τη ματαιότητα
του κόσμου
Έσβηνε καθετί χοϊκό
και το μετουσίωνε
σε θεϊκό
Καθρέπτης του επέκεινα
φωτοβολούσε Παράδεισο
Όταν κοιμήθηκε
αστραπές κατοίκησαν
στον ουρανό
και ευωδία μύρου
αναδύθηκε
“Όμοιος ομοίω αεί πελάζει”
έγραψε ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο.

[21 Δεκεμβρίου 2016]