Απόψε και να μ’ έβλεπε
κείνη που αναζητώ,
αυτή που δεν εγνώρισα
και που ποτέ δεν είδα,
που στην καρδιά μου ευλαβικά
τόσον καιρό κρατώ,
σαν κάποια προμηνυτική
που με φωτίζει αχτίδα.

Απόψε που σκιρτά η καρδιά,
το μάτι λάμπει αδρό,
σπιθίζει το αίμα μέσα μου
κι αγάλλεται η ψυχή μου,
κι ανυψωμένη η σκέψη μου
στ’ άπειρο, μ’ αργυρό
φως, φεγγαρίσιο, αχνοφωτά,
ντύνει την έκστασή μου…

Ρώμος Φιλύρας, 1898-1942, ποιητής.