Λευκή η νύχτα
Τ’ αστέρια
του μενεξεδένιου ουρανού
θύρες στ’ άπειρο κι απρόσιτο
Μες την λευκή ησυχία
ξεκλειδώνεις και
εισέρχεσαι στο σπίτι
Σε περίμενα
Τα κόκκινα ρόδα στο τραπέζι,
φιλιά σμιλεμένα
απ’ του ανέμου τα χείλη,
είναι για εσένα
Η λευκή ματιά σου
φεγγαραχτίδα
λούζει το πρόσωπό μου
κι εγώ αναγεννιέμαι
από το βραδινό φως
που κατοικεί εντός σου
Γι’ αυτό δώσε μου
το χέρι κι ακολούθησε
τα μονοπάτια του νου.

[6 Ιουνίου 2017]