Είχε στα ροδαλά του χείλη
ένα “Σ’ αγαπώ!” μη ειρημένο
και στο στήθος ένα ασφοδίλι
από τον κόσμο κεκρυμμένο

Και σαν ερχόταν εκείνη η ώρα
που ήθελε να το μοιραστεί
εντός του ξεσπούσε μπόρα
τα λόγια του στάζαν βροχή

Είχε στα ροδαλά του χείλη
ανεκλάλητα λόγια ειλικρινή
κι όταν τον εύρισκε το δείλι
ήθελε σ’ εκείνη να τα πει

Και σαν ερχόταν η ώρα εκείνη
λάξευε με της καρδιάς τη σμίλη
φράσεις μες της αγάπης τη δίνη
πλάθοντας Φως με την ύλη

Τότε στα ροδαλά του χείλη
ένα “Σ’ αγαπώ” μυρωμένο
του άνοιξε χρυσή πύλη
σε κόσμο κεχαριτωμένο.

[07 Οκτωβρίου 2017]