Σ’ένα κτελ
με βροχή
πλάι μου ένας άγνωστος
κρατά τις αποστάσεις
νυχτώνει
στον ώμο μου
κοιμάται
πριν μια ώρα
είχε αδειάσει το ψυγείο
είχε ξεχάσει τα σκουπίδια
στο χολ του σπιτιού
σε τρεις ώρες
θα’μαι δίπλα σου
είπε στο τηλέφωνο
και τώρα
το μάγουλό του αφέθηκε
να σπαρταρά
στην μάλλινη ζακέτα μου
η ανάσα του
θρόισμα φρέσκου φύλλου
στο αυτί μου
κι εγώ
να μην κουνηθώ
να προφτάσω να ξεχάσω
την μυρωδιά του
στο πρακτορείο
ενώ ο εισπράκτορας
ζητά το εισιτήριο
μια συγγνώμη κι ένα ορίστε
άκουσα
μόνο
από τον άγνωστο
αλλά
ήταν αρκετά
για να σε πάρω
αγκαλιά
και να σου πω πως
σου ήμουν πιστή
και σ’αυτό το ταξίδι
αγάπη μου.

Αφροδίτη Λυμπέρη, 1987-