Πετάξατε ενάντιά μου λάσπη. Μα τόση,
που πάνω στη σάρκα αισθάνομαι, λες,
μια αχλαδιά, μια συκιά μπορεί να φυτρώσει,
ή, και ένα δάσος, με δέντρα κι ελιές.

Στο δάσος κι εσείς να πάτε, μπορείτε,
για θήρα, μαζί με σκυλιά και ζαγάρια.
Στα δέντρα, ψηλά στα κλαδιά ν’ ανεβείτε,
να φάτε κυδώνια, μουριές, κουκουνάρια.
Υψώνεται η λάσπη επάνω στο σώμα,
και πράσινα δέντρα προβάλλουν με χάρη.
Παιδιά, άθελά σας μου δώσατε χρώμα,
και το ‘χω για γούστο και κάργα καμάρι.

Ντριτερό Αγκόλι (Dritëro Agolli), 1991-2017, Ποιητής και Πρόεδρος της Αλβανικής Εταιρείας Συγγραφέων
Απόδοση στην ελληνική: Αχιλλέας Γκάρος, Ιωάννινα, Μάϊος 2016 

Πηγή: Ποιητικό Σταυροδρόμι, http://poihtikostayrodromi.blogspot.com/2016/06/3.html