Ω σεις οι ονομάζοντες υπόκρισιν τον θρήνον,

οι την μαινάδα ποίησιν επευφημούντες μόνον,

σεις οι καλούντες ξενικά το δάκρυ και τον στόνον,

δεν έχετε λοιπόν φωνήν χειλέων ανθρωπίνων;

Υπό ωραίον ουρανόν η μοίρα μετεβλήθη,

και άλλη πάλλει, άτρωτος καρδία εις τα στήθη;

Πότε δεν εθρηνήσατε; το κλίμα της Ελλάδος,

αποκαλύπτον ουρανόν βαθύτερον των άλλων,

δεν φέρει εις τα στήθη σας το του αγνώστου σάλον;

Δηλοί ειρήνην της ψυχής ο της ελαίας κλάδος;

Η και εάν είσθε ευτυχείς, υπό φιλανθρωπίας

βαθείας δεν προσείδατε στιγμάς μελαγχολίας;

Δεν απηντήσατε ποτέ τον δίσκον επαιτούντος,

ποτέ δεν απηντήσατε ωχρών μορφήν νοσούντος,

πατέρα συνοδεύοντα του τέκνου του το πτώμα

και δυσπιστούντα κ’ εις αυτόν τον Ύψιστον ακόμα;

Ω! εάν είσθε ευτυχείς υπό σκιάν ομοίαν,

διδάξετε και εις ημάς τοιαύτην ευτυχίαν!

Πηγή: Ποιήσεις, Αργυρίου Αλ. (επιμ.), εκδ. Ερμής 2000