Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή. Τὸ δικό μας τὸ δάσος… Read More Ὁ Οὐρανός

Ἐσβῆναν τὰ χρυσάνθεμα σὰν πόθοι στὸν κῆπον ὅταν ἦρθες. Ἐγελοῦσες γαλήνια, σὰ λευκὸ χαμολουλούδι. Ἀμίλητος, τὴ μέσα μου μαυρίλα τὴν ἔκανα γλυκύτατο τραγούδι κι ἀπάνω σου τὸ λέγανε τὰ φύλλα. Κώστας Καρυωτάκης, 1896-1928, ποιητής και πεζογράφος.

Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι. Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του. Να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σαν διαμαντάκι κι από τη θεία του πνοή… Read More Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο

{1450} Το Δρόμο φώτιζαν τ’ αστέρια κι η Σελήνη Τα Δέντρα στέκονταν ακίνητα και φωτεινά- Ξεχώρισα-μες απ’ το Φως τ΄αλαργινό- Έναν ταξιδιώτη επάνω σ’ ένα λόφο- Ν’ ανηφορίζει σε Καθέτους μαγικές Κι ας ήταν Γήινες απλώς- Άγνωστος ο λαμπρός του προορισμός Μα τυλιγμένος σε μια λάμψη αυτός. Emily Dickinson, Έλα στον κήπο μου. Ποιήματα, μτφρ.… Read More Άτιτλο

Εἶπες ἐδῶ καὶ χρόνια: «Κατὰ βάθος εἶμαι ζήτημα φωτός». Καὶ τώρα ἀκόμη σὰν ἀκουμπᾷς στὶς φαρδιὲς ὠμοπλάτες τοῦ ὕπνου ἀκόμη κι ὅταν σὲ ποντίζουν στὸ ναρκωμένο στῆθος τοῦ πελάγου ψάχνεις γωνιὲς ὅπου τὸ μαῦρο ἔχει τριφτεῖ καὶ δὲν ἀντέχει ἀναζητᾷς ψηλαφητὰ τὴ λόγχη τὴν ὁρισμένη νὰ τρυπήσει τὴν καρδιά σου γιὰ νὰ τὴν ἀνοίξει στὸ… Read More Πάνω σὲ μιὰ χειμωνιάτικη ἀχτῖνα