΄Ηρθε ο πατέρας μου τη νύχτα και με φώναξε μαθαίνω πράγματα, μου λέει, και φοβούμαι, να πληρώνεις το νοίκι σου και τα κοινόχρηστα και τα άλλα, όπως συμφώνησες. Μα πατέρα, του λέω, εδώ δεν είναι το σπίτι μου, είναι η φυλακή, δεν το βλέπεις; κι αυτή δεν είναι η βρύση που στάζει, είναι η ζωή… Read More Ενύπνιον ´88

Μακριὰ απὸ τὸν θόρυβο μὲς στὴ συνέχεια ἀόριστη μέσα στὴν ἀπουσία μὲ τ’ ἄφωνο τραγούδι τῶν ὡρῶν τὸ ἄρωμα τοῦ χρόνου ἀναπνέω. 2.4.1933 Γιώργος Σαραντάρης, 1908-1941, ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος της Γενιάς του ’30.

την ποίησιν ή την δόξα; την ποίηση το βαλάντιο ή την ζωή; τη ζωή Χριστόν ή Βαραββάν; Χριστόν την Γαλάτειαν ή μιαν καλύβην; την Γαλάτεια την Τέχνη ή τον θάνατο; την Τέχνη τον πόλεμο ή την ειρήνη; την ειρήνη την Ηρώ ή τον Λέανδρο; την Ηρώ την σάρκα ή τα οστά; την σάρκα τη γυναίκα… Read More «Το γλωσσάριο των ανθέων»

Η Ανάσταση. Και γέμισε χαρά, λουλούδισε η ψυχή μου σαν το κρίνο. Κι ανοίγω της λαχτάρας τα φτερά, ψηλά μες της αυγής τα φωτερά γαλάζιο ένα αστροφώς κι εγώ να γίνω. Ανάσταση. Τα σήμαντρα χτυπούν. Κι όλα τα δέντρα ανθίζουν πέρα ως πέρα. Στον κόσμο αυτό ας μάθουν ν’ αγαπούν όσοι το μίσος έσπειραν κι… Read More Ανάσταση

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος. Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια. Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου. Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι. Ποιος είναι τούτος που… Read More Ο καιόμενος