Σύννεφα, σύννεφα!
Νύχτα και μέρα
πώς ταξιδεύετε με τον αγέρα!

Κάποτε μοιάζετε με αρνιών κοπάδι
που βόσκει ατάραχα μες στο λιβάδι,
κάποτε μοιάζετε πουλιά χαμένα
κι από τον άνεμο κυνηγημένα.

Σύννεφα έφτασε τούτη η ώρα,
κρέμεστε ανήσυχα γεμάτα μπόρα.
Ώρες σε απίδες, σε χώνες πάτε,
βουνά σηκώνεστε, αχνό σκορπάτε.

Κι όταν η όψη σας θυμίζει αγαύη
γίνεστε ολόχρυσο λαμπρό καράβι
που με τα ξάρτια του και τις αντένες
φεύγει σε θάλασσες ονειρεμένες.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου