Η καρδιά μου σαν ένα είναι λουλούδι,
που πότε ανοίγει, πότε ξανακλείνει,
που τις αχτίνες του ήλιου λαχταρά
ή μαραίνεται, λιώνει κ’ υποφέρει.

Η καρδιά μου το νέο γρασίδι μοιάζει,
που μες στην πρωινή δρόσον ανασαίνει
μα, κουρασμένο που έζησε, το βράδυ,
φθίνει μέσα στη σκόνη και την έγνοια.

Η καρδιά μου είναι σαν καρπός που αξαίνει
και μες στη σκιά κρυμμένος ωριμάζει
πριν του φθινόπωρου το χέρι, ακόμη
πολύ νωρίς, το δέντρο λεηλατήσει.

Η καρδιά μου με το πεφταστέρι μοιάζει,
που τους ουράνιους τοίχους χαρακώνει
με μια μακράν ολόφεγγην αχτίδα
που σβήνει πριν τα βλέφαρά μου παίξω.

Η καρδιά μου με ουράνιο τόξο μοιάζει
με δυνατά θεμέλια, που θα πάψει
γοργά τους ουρανούς να στεφανώνει
μα άλικο, μωβ, κίτρινο και γαλάζιο.

Η καρδιά μου… μα είναι άρρωστη η καρδιά μου
κ’ εύθραυστη κι ασταθής στην χαρά μέσα
πλην μόλις νιώσει μια στιγμή ευτυχίας
την πείνα της νικά για πολλές μέρες!

Guido Gezelle, 1830- 1899, Φλαμανδός ποιητής